Ya da tahminen de biz birbirimize birer aynaydık. Tahminen de birbirimizi gerçek bir halde tanıdık. Evvelki sözlerimizde dedik ki: bahçedeki bitki zayıf. Artık bu doğrulara ve gerçeklere daha fazlasını eklemek istiyorum. Bahçemizde bitki var mı? Pekala bahçelerimiz ne durumda? Bahçe, içinde ne zayıf ne de güçlü bir bitkinin olduğu bir yere dönüşmüş durumda. Bahçemizdeki bir bitki ya kök salmış ve büyümüş ya da insan müdahalesiyle dışarı çıkarılamayacak bir hale gelmiş. Bu toprağın bitkisi, fakat kimyasal gübreler ve yapay müdahalelerle büyümüş, doğallığını kaybetmiş. Ne kendi köklerinden ne de dışarıdan bir yerden gelmiş. Boş bir imaj, bir yansıma. Ancak sonunda, günün ışığı karardığında, hakikatin ve gerçekliğin ışığı üzere bir şey ortaya çıkıyor ve neyi getirdiği, neyi görmek istediği apaçık hale geliyor.
İyi biliyorum ve hissediyorum ki bahçemizin bitkisi artık zayıf değil. O bitkinin kökü de burada değil. Güya kör bir kuyuya düşmüş lakin hala canlı. Tahminen de bir formda dışarı çıkacak ve kendi doğasıyla bağını kuracak. Konut sahibinin kimyasal gübrelerle o acı ve tatlı ayrımını ortaya koyması mümkün değil. Ancak bizim tohumlarımız her gün kök salıyor ve filizleniyor. Bahçemizin bitkisini güzelleştirmek için bir teklif vardı; tahminen siz de bahçenizin bitkisini düzgünleştirmek için bir teklif bulabilirsiniz. Bilge ve bedelli bir topluma daha fazla bilgi aktarmak gerekmez. Kendi bilir ve anlar, ne yapması gerektiğini düşünür. Fakat kendisini diğerlerine özenmekle sınırlayan toplumlar, bu yolun sonu elbette başarısızlık ve çöküş olur. Taklitçilikle işler yolunda gitmez.
Bir bağdan bir bostan yaratamazsınız. Tavır ve davranışlar bireyleri güçlü, toplumu ise onurlu yapar. Şuurlu ve özverili bireylerden oluşan toplumlar taklit olmadan kendi özgün modellerini geliştirebilir. Konuta dönüş zordur, ancak son derece değerli ve mana doludur. Durum, ne sıcak ne soğuk; tam bir kararsızlık hali. Neoliberalizm öldürür, teslim alır. Yapıtınız, sizden bağımsız ve zımnî bir halde öteki şeylere dönüştürülür.
Yani sizin bitkiniz başka bitkilerden daha güçlü ve dinamiktir, lakin kimyasal gübrelerle gün be gün yakılmaktadır. Bu rüzgarlar, insanı yalnızca ürkütür. Abdullah Peşêw, “Ta ki ışığımız gelişmesin” isimli şiirinde diyor ki:
“Ölümden sonra bile / Biz müsaade vermeyiz / Siz vatanımızı kendinize mesken edinemezsiniz / Müsaade vermeyeceğiz / Siz etimizi yiyemezsiniz / Kara kartallar gibi!”
Peşêw, toplumu ile bir bütün olmuş, o artık Amed’dedir. Hem iyilikseverlere hem de kötülere karşı hislerini lisana getirir. Tahminen de bildirisini şu sözlerle bitirir: “Kürtçe bir gururdur.” Bugün, Seyda’nın şiirleriyle günlük ruh halimizi yine okuyoruz. Zira bugünün durumu, pek çok ders alınabilecek olaylarla doludur.
1994 yılında, Peşêw şu sert ve keskin şiirini yazdı:
“Bugün şiir günü değil / Onun için, size söylüyorum / Sade bir lisanla / Size söylüyorum: / Kürtleri öldüren o kişi Kürt ise / Piçtir, alçaktır, pezevenktir.”
Bu şiirin yazıldığı yıl, merhamet ve vicdandan uzak bir kaosun karar sürdüğü bir vakitti. Seyda gerçek söylüyor: “Bugün şiir günü değil,” bugün özgürlük ve bağımsızlık günü. İşimiz de bu; ellerimizle, kendi varlığımızla bu yolda yürümek ve sayfaları doldurmak. Adım adım hem onurun hem de hayatın şahidi olarak, ne olursa olsun bu onurun içinde yaşamaya devam ediyoruz.
Abdullah Peşêw, dizeleriyle korkusuzca ve fikirlerinden ödün vermeden direniyor. Meskeni ve toprağı işgal edilse bile, onurlu bir gayretle ayakta kalıyor. İnsan, ne olursa olsun kendisini topluma bağlı ve onurlu bir formda hissetmelidir. Ancak toplumlar, kaygıyla kendilerini kapatır ve özgürlüğü sonuna kadar savunmadıkları sürece kaygının kurbanı olurlar.
Her birey bir başkasına bağlıdır. Geçmişte bir yazımda, mazlum halkların ahlakını ele almıştım. Bu ahlak, ezilenlere dair telaffuzlarıyla onları kontrol altında tutmaya çalışan bir tahakküm biçimidir. Sonuçta ne olur? Ezilenler bu baskıcı liberalizmin yumuşak bir hayat sunacağını umarak kendilerini kandırır. Lakin bize düşen bu sakinlik ve dalgalanmaların teslimiyetle değil, kesin bir kararlılıkla son bulmasıdır.
Nietzsche’nin dediği üzere: “İyilik ve kötülük ortasındaki fark nedir?” Güzellik ve kötülük ortasında bir istikrar kurmak tahminen mümkündür, lakin biz kendimize aynayı tutmalı ve kim olduğumuzu görmeliyiz. Abdullah Peşêw, işgal altındaki ülkesindedir; şayet vaktiniz varsa, onun sesini dinleyin. Tahminen de kulağınız bir sefer daha özgürce yankılanır.